Written by Hawa | نویسنده حوا
نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.
The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.
آفتاب نیمروز، گرمایی دلپذیر داشت. نور طلایی بر پوستم می‌تابید، اما درونم سرد و یخ‌زده بود. بعد از سال‌ها جدایی، دوباره در آغوش خانواده، در کنار مادروپدر، قرار گرفتم. لبخندهایی که سال‌ها در خاطر نگه داشته بودم، در کنار اشک‌های خاموشِ دلتنگی، جای خود را پیدا کردند. هر لحظه شکرگزاری می‌کردم، اما در گوشه‌ای از قلبم، اندوهِ دیرینِ جدایی و دردِ دختران و زنانی که سرنوشت‌شان را رها نکرده بودم، هنوز زنده بود.
از کودکی که عاشق دکلمه شعر بودم، هر بیتی چون گنجینه‌ای در قلبم جای داشت. اکنون، دستم به سوی گوشی کشیده شد؛ صفحه‌ای که داستانی از شعر «دست هایش را از عقب بسته بودن» مصطفی خیام را به نمایش می‌گذاشت، ناخواسته در ذهنم نقش بست. انگشت لرزانم بر گزینه‌ی ضبط صدا حرکت کرد و صدای من، همچون زمزمه‌ای نرم در خلوتِ اتاق، شعر را جاری ساخت. هنوز در عمق داستان فرو نرفته بودم که بغضی تلخ گلویم را گرفت. صدام می‌لرزید، اشک‌هایم بی‌اجازه جاری می‌شدند. در همان لحظه، خاطراتِ تاریکی که پشت درهای بسته زندگی گذرانده بودم، از پس زمان سر برآوردند؛ لحظاتی که آینده‌ام تنها سایه‌ای محو بود و دخترانی که هنوز در همان قفسِ خاموشِ سرنوشت نشسته بودند.
سر نوشتی که من را یاری کرد تا از آن چاله‌ی بی‌پایان بیرون بیایم، اما برای آن‌ها چه؟
ناگهان مادرم با شنیدن هم هم من با نگاهی نگران در را باز کرد:
«عزیز دل مادر، چیزی شده؟ چرا گریه می‌کنی؟»
در برابر چشمان مهربانش، چگونه می‌توانستم تمام دردهای درونم را به زبان بیاورم؟ فقط سرم را روی شانه‌اش انداختم وآهی از دل بیرون آوردم:
«مادر… آن‌ها هنوز آنجا هستند.»
سکوت مادر، همراه با نوازش گرمش، اما به هیچ عنوان نتوانست ترمیم‌کننده‌ی این زخم‌های عمیق باشد. آن لحظه، تصمیم گرفتم که دیگر نمی‌توانم سکوت را بپذیرم.
قلم م را برداشتم و نوشتم…
اگر چند قلم برای بیان بغض هایم ضعیفی می کرد نمی‌توانست تمام آن واژه های که در دل من پیچ می خورد را به جمله ببندد، و نکته‌ی برای پایان این درد دریابد. قلم تمام دل‌شوره‌هایم را توصیف نمی‌تواند.
باز هم به حد توانم می‌نویسم،
شاید دردی را روی دفترچه‌ی گوشی‌ام جا بگذارم.
دل من شور می‌زند برای تمام زنانی
که با هزاران سختی و بدبختی تحصیل کردند،
اما امروز، در خانه‌ی خود شان
اجازه‌ی هیچ کاری به آن‌ها داده نمی‌شود؛
در سرزمینشان، هر روز حس خطر و ناتوانی موج می‌زند.
مگر تقصیر آن‌ها چیست؟
دلم می‌سوزد برای دخترانی
که منتظر هفت‌سالگی‌شان بودند تا به مکتب، ثبت نام کند؛
برای آن‌هایی که با هزار امید، آمادگی امتحان کانکور را می گرفت
شب و روز خود را در میان خط‌های سیاهِ
تاریخ دروغین و جنگ‌های داخلی افغانستان گم کرده بودند.
دخترانی که با هزاران مشقت،
در میان فقر و محدودیت،
در کورس‌های ریاضی، فیزیک و مثلثات ثبت نام می‌کردند.
پس معادله‌ی زندگی آن‌ها چه؟
گذشته از دل‌شکستگی‌هایشان،
آینده‌ی آن‌ها چگونه رقم خواهد خورد؟
معمایی که نه با فرمول‌های خوارزمی حل می‌شود،
نه با تکنیک‌های پیچیده‌ی معادلات فیزیکی انیشتین.
حتی در جدول تناوبی عناصر،
هیچ عنصری برای محاسبه‌ی سرنوشت آن‌ها وجود ندارد.
آیا سرنوشت‌شان را هم مانند ژن‌های آزمایشگاهی مندل،
به دست تقدیر و تصادف می‌سپارند؟
یا شاید، درست مثل من،
تنها یک قلم، تنها یک فریاد،
بتواند معادله‌ی زندگی‌شان را تغییر دهد؟
The midday sun carried a pleasant warmth. Its golden light bathed my skin, yet inside, I was cold and frozen. After years of separation, I was finally reunited with my family, embraced once more by my mother and father. The smiles I had preserved in my memory for so long now stood alongside the silent tears of longing. I whispered my gratitude with every passing moment, but in a quiet corner of my heart, the old sorrow of separation and the pain of the girls and women whose fates I had not abandoned still lingered.
From childhood, I had been in love with reciting poetry, cherishing every verse as a treasure in my heart. Now, my hand reached for my phone; a page displaying the poem "They Had Tied His Hands Behind Him" by Mostafa Khayyam appeared before me, unbidden. My trembling finger moved toward the record button, and my voice, like a soft whisper in the solitude of my room, began to weave the poem into the air. I had barely immersed myself in the words when a bitter lump rose in my throat. My voice trembled, and my tears, uninvited, began to fall. In that very moment, the dark memories of a life spent behind closed doors surged from the depths of time—moments when my future was nothing more than a faint shadow and girls just like me still sat in the silent cage of fate.
Fate had granted me the strength to climb out of that bottomless pit, but what about them?
Suddenly, my mother, hearing my hushed sobs, opened the door with a worried look.
"My dear, what's wrong? Why are you crying?"
How could I possibly put into words all the pain buried within me, staring into her kind eyes? I simply rested my head on her shoulder and let out a deep sigh.
"Mother… they are still there."
Her silence, accompanied by her warm caresses, could never truly heal these deep wounds. In that moment, I realized I could no longer remain silent.
I picked up my pen and began to write…
If countless pens faltered under the weight of my sorrow, they could never bind into sentences all the words that twist and turn within my heart, nor could they find an end to this pain. No pen can fully capture my anxiety.
Yet, I write to the best of my ability,
Perhaps leaving some of this pain behind on the pages of my phone.
My heart aches for all the women
Who fought through endless hardships to receive an education,
Only to be denied the right to do anything with it in their own homes,
In a land where fear and powerlessness rise like waves each day.
What crime have they committed?
My heart breaks for the girls
Who longed for their seventh birthday just to enroll in school,
For those who, with boundless hope, prepared for university entrance exams,
Dedicating their days and nights to the black lines
Of a history tainted by lies and Afghanistan’s endless wars.
For the girls who, despite poverty and restrictions,
Struggled to enroll in mathematics, physics, and trigonometry courses.
But what of the equation of their lives? Beyond their shattered dreams,
What does their future hold?
A riddle that neither Khwarizmi’s formulas can solve
Nor Einstein’s complex equations can decipher.
Even within the periodic table,
No element exists to calculate their fate.
Will their destiny, like Mendel’s experimental genes,
Be left to chance and coincidence?
Or perhaps, like me,
A single pen, a single cry,
Could rewrite the equation of their lives?
Comments