زنده گی در چهار دیواری سکوت | Existence in the confines of silence
- HerStory
- Mar 18
- 6 min read
Written by Frishta Mohammadi | نویسنده فرشته محمدی
نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.
The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.
اگر بگويم ۶ ماه می‌شود که پا از خانه بيرون نگذاشته‌ام، آيا باور می‌کنی؟
من همان دختری هستم که صدای خنده‌هايش در کوچه می‌پيچيد، همانی که با هر قدمش کوچه و بازار رنگ بهار می‌گرفت؛ حتی در هوای پاييزی، برگ‌ها با صدای قهقهه‌هايم به رقص می‌آمدند. اسم من بهار است، همچنان بهار بوده‌ام، نه تنها در زندگی خودم بلکه در زندگی اطرافيانم هم.
من در خانواده‌ای کوچک چهار نفره بزرگ شده‌ام. البته برای جامعه‌مان، خانواده‌ای کوچک به حساب می‌آيد. خواهری دارم، همچون قرص ماه که هر چه به سویش بنگری، مجذوبش می‌شوی و دلت می‌خواهد ساعت‌ها نگاهت را از او ندزدی، و پدر و مادرم که حاميان زندگی من‌اند؛ از يک نگاه می‌توان گفت دليل ادامه دادن زندگی من. خانه‌مان هميشه پر از حس صميميت بوده و هيچ‌گاه خودت را بی‌ارزش فکر نمی‌کردی، حتی اگر اشتباهی انجام می‌دادی، باز هم حمايت‌شان از تو دريغ نمی‌شد.
اما در زندگی من يک دوره آغاز شد که هيچ‌وقت حتی در ذهنم خطور نمی‌کرد اين دوره وجود داشته باشد. همش فکر می‌کنم يا که من بدبختم يا که تاوان آن خنده‌های از ته دل را پس می‌دهم. زمانی که حکومت تغيير کرد، آن روز بود که کم‌کم بهار من به خزان تبديل شد. هر روز که سپری می‌شد، بيشتر رنگ پاييزی به خود می‌گرفتم؛ حتی مقاومت هم کردم، ولی نشد. در بعضی چيزها هر چقدر هم تلاش بکنی، به آن نمی‌رسی.
در اوايل که حکومت تغيير کرد، افسردگی گرفتم، نه‌چندان شديد؛ می‌توانستم سرپا باشم و از سوی ديگر حمايت خانواده‌ام را مثل هميشه داشتم. هر روز که سپری می‌کردم، دلم بيشتر و بيشتر می‌گرفت. بعد از بسته شدن درب مکاتب، کورس زبان می‌رفتم. دوست‌های خوبی داشتم؛ با تمام غم‌ها، بهانه‌ای برای خنديدن پيدا می‌کرديم، نه آن خنده‌هایی که قبل داشتيم، ديگر خبری از آن خنده‌ها که حس بهار را می‌آورد نبود، ولی خوب، همين هم برای آن شرايط کافی بود.
امسال که سال ۱۴۰۳ است، دردناک‌ترين سال در طول عمرم است. از همان شروع اين سال دلم گرفته بود. خوب يادم است روزهای اول حمل، زمانی که مکاتب شروع می‌شود، آن روزی که زنگ مکتب به صدا درآمد، چنان صدای شکستن قلبم به گوشم آمد که چند روز گوش‌هايم سوييت می‌کشيد. از آن روز به بعد، باز هم با پاهای ناتوان و قلب شکسته به راه خود ادامه دادم.
هر روز که پا از خانه بيرون می‌گذاشتم، مثل يک شکنجه بود. هم می‌خواستم از چهار ديواری خانه خلاص شوم و هم زمانی که از خانه بيرون می‌زدم، در کوچه و بازار شهر با افراد طالبان برخورد می‌کردم. با هر بار رد شدن از کنار آن‌ها، چند بار قلبم می‌ايستاد. در آن لحظه هم حس نفرت داشتم و هم حس ترس. می‌گفتم که نکند من را ايستاد کند؛ آن زمان چه خاکی بر سرم بريزم؟ هرچند حجاب سياه دراز می‌پوشيدم، ولی هيچ چيز ترسم را کم نمی‌کرد.
يکی از روزهای تابستانی سوزان بود. چنان هوا گرم بود که راه رفتن در سرک مانند راه رفتن روی آتش بود. آن روز حجاب سياه پوشيده بودم با چادر سياه. چادرم را کمی آزادتر کرده بودم که بادی به صورتم بخورد تا گرما‌زده نشوم. به سمت کورس می‌رفتم که در راه، از چيزی که می‌ترسيدم سرم آمد. آن روز به خاطر اينکه چادرم را آن‌طور پوشيده بودم، ايستادم کردند. در آن لحظه لرزه به تنم افتاده بود. فکر می‌کردم آفتاب چنان وجودم را به آتش کشيده است که با هيچ چيز نمی‌شود خاموشش کرد، و هيچ پناهگاهی برای پناه بردن ندارم. بعد از آن، ديگر خانه را پناهگاهی برایم ساختم؛ خانه‌ای که ديوارهايش سکوت می‌کند و همه جا را سکوت فرا گرفته است.
بعد از آن روز، خانواده‌ام هر چه کوشش کرد، قادر به بيرون ساختن من از پناهگاهی که ساخته بودم نشدند. به گفته مرد بزرگ که می‌گفت: «خانه تنها برای خواب کردن است و نبايد هميشه در خانه ماند، چون افسردگی به سراغت می‌آيد.» زمانی که همچو بهار بوده‌ام، هميشه اين شعار من بود. ولی حالا چه؟ حالا ديگر شعاری برای من نمانده است. ديگر افسردگی در من رخنه کرده است. ديگر نمی‌توانم بهار خودم باشم، چه بسا که بهار اطرافيانم باشم.
حالا فهميدم تا چه وقت می‌توان با بال‌های شکسته پرواز کرد. بعد از آن، حتی همان بال‌های شکسته هم برای ما باقی نمی‌ماند. حالا ۶ ماه است که صورتم نور خورشيد را در کوچه لمس نکرده است. ديگر نه آن بهار سابق در من زنده است و نه آن خنده‌های از ته دل.
حالا حتی نمی‌دانم کوچه‌مان مثل ۶ ماه قبل است يا تغيير کرده است. من در پناهگاه خود تا زمانی پناه می‌گيرم که ديگر نيازی به پناهگاه نباشد. تنها اميد من همين و بس.
بعضی اوقات از خودم می‌پرسم آيا روزی دوباره خواهم توانست به کوچه و بازار پا بگذارم؟
آيا در زمان شادی، خوشحالی را کلاً از ياد نبرده‌ام؟
If I say it’s been six months since I last stepped out of the house, would you believe me?
I am the same girl whose laughter once echoed through the alleyways, the one whose every step brought the colors of spring to the streets and markets—even in the autumn air, the leaves would dance to the sound of my giggles. My name is Bahar, and just like spring, I have been a source of life, not only for myself but also for those around me.
I grew up in a small family of four—small, at least, by the standards of our society. I have a sister, radiant like the full moon; the more you gaze at her, the more captivated you become, unwilling to steal your eyes away even for a moment. And my parents, the pillars of my life—one could say, in a way, the very reason I keep going. Our home was always filled with a sense of warmth and intimacy. You never felt worthless there, even when you made a mistake; their support never wavered.
But a chapter began in my life that I never imagined could exist. I keep wondering if I’m cursed or if I’m paying the price for those heartfelt laughs. The day the government changed was the day my spring began to fade into autumn. With each passing day, I took on more of a fall-like hue. I resisted, I tried, but some things, no matter how hard you strive, remain out of reach.
In the early days of the regime change, I fell into depression—not too severe; I could still stand on my feet. And, as always, I had my family’s support. But with each day that passed, my heart grew heavier. After the schools shut down, I started attending a language course. I had good friends there; despite all the sorrow, we’d find reasons to laugh—not the kind of laughter I once had, the kind that carried the essence of spring, but it was enough for those circumstances.
This year, 1403 (2024-2025 in the Persian calendar), has been the most painful of my life. From the very start, my heart felt heavy. I vividly remember those early days of Hamal (March-April), when schools would normally begin. The day the school bell rang, I heard the sound of my heart breaking so clearly that my ears rang for days. From that day on, I pressed forward with frail legs and a shattered heart.
Every time I stepped outside, it felt like torture. I longed to escape the four walls of my home, yet the moment I did, I’d encounter Taliban members in the streets and markets of the city. Each time I passed by them, my heart stopped several times over. In those moments, I felt both hatred and fear. I’d think, “What if they stop me? What would I do then?” Though I wore a long black hijab, nothing eased my terror.
One scorching summer day, the heat was so intense that walking down the street felt like treading over fire. I was dressed in my black hijab and a black chador. I had loosened my chador slightly to let a breeze touch my face, hoping to avoid heatstroke. I was on my way to the language course when the thing I dreaded most happened. That day, because of how I’d worn my chador, they stopped me. My body trembled; it felt as though the sun had set my very being ablaze, a fire nothing could extinguish. I had no refuge to turn to. After that, I turned my home into a sanctuary—a place where the walls stand silent and silence envelops everything.
Since that day, no matter how hard my family tried, they couldn’t pull me out of the refuge I’d built for myself. As a wise man once said, “A house is only for sleeping; you shouldn’t stay inside forever, or depression will find you.” When I was like spring, that had always been my motto. But now what? Now, I have no motto left. Depression has taken root in me. I can no longer be my own spring, let alone the spring for those around me.
Now I understand how long one can fly with broken wings. After that, even those broken wings are no longer left to us. It’s been six months since my face last felt the sunlight in the streets. The old Bahar is no longer alive in me, nor are those heartfelt laughs.
I don’t even know if our alley is the same as it was six months ago or if it’s changed. I remain in my sanctuary until the day I no longer need one. That is my only hope, and nothing more.
Sometimes I ask myself: Will I ever again be able to step into the streets and markets?
In moments of joy, have I completely forgotten what happiness feels like?
Comentarios