Written by Tahera Khademi | نویسنده طاهر خادمی
نسخه‌ی ترجمه‌شده‌ی این نوشته توسط هوش مصنوعی در ادامه‌ی نسخه‌ی فارسی موجود است.
The AI-generated translation of this text follows the Farsi version below.
چند وقت پیش بود که سریالی پاکستانی تماشا کردم. نام سریال از اسم شخصیت اصلی آن گرفته شده بود: «بخت‌آور».
«بخت‌آور» داستان دختری در یکی از روستاهای پاکستان است. پدر معتادش، خواهر بزرگ‌تر او را در ازای بدهی‌هایش به ازدواج مردی پیر درمی‌آورد. هنگام خروج، خواهرش حرف‌هایی به بخت‌آور می‌زند که زندگی او را متحول می‌کند. بخت‌آور سخت تلاش می‌کند تا درس بخواند و خود و مادرش را از بند محدودیت‌ها آزاد کند، اما پس از مدتی، او را مجبور به ازدواج با پسر مامایش می‌کنند. به همین دلیل، او با پول‌هایی که ذخیره کرده بود، شبانگاه همراه مادرش روستا را به مقصد بزرگ‌ترین شهر پاکستان، کراچی، ترک می‌کند تا بتواند تحصیل کند و زندگی بهتری بسازد. اما به محض ورود به کراچی، با مردانی بدجنس روبه‌رو می‌شود که به او، به عنوان یک دختر، نگاهی غیرانسانی دارند. به او و مادرش خانه اجاره نمی‌دهند، چون مردی همراه خود ندارند؛ مردی که به اصطلاح حامی و سرپرست آن‌ها باشد. بخت‌آور هنگام اجاره کردن خانه، دروغی می‌گوید که سرنوشتش را تغییر می‌دهد. او می‌گوید برادری به نام «بختیار» دارد که دو روز بعد از شهری دیگر می‌آید و به آن‌ها ملحق می‌شود. به این ترتیب، خانه‌ای اجاره می‌کند و در شب اول متوجه می‌شود که صاحب‌خانه، دختری ۱۶ ساله را در ازای بدهی‌های پدرش به عقد خود درآورده است. با دیدن این دختر، به یاد خواهر خودش می‌افتد که مجبور به ازدواج با پیرمردی شده بود. همان روز، بخت‌آور موهایش را کوتاه و پسرانه می‌کند، لباس پسرانه می‌پوشد و این بار به عنوان «بختیار» بیرون می‌رود و دنیا را از دیدی دیگر می‌بیند، نه به عنوان «بخت‌آور».
او از نگاه‌های آزاردهنده مردان در امان است، آزاد است، می‌تواند راحت راه برود و به بازار برود. می‌گوید: «امروز دنیا را از دیدگاه دیگری می‌بینم، از دید کس دیگری، بختیار.» او کاری پاره‌وقت پیدا می‌کند و به عنوان بختیار کار می‌کند، به دانشگاه هم می‌رود، اما به عنوان بخت‌آور به خانه بازمی‌گردد. برای اینکه کسی نفهمد بختیار و بخت‌آور یکی هستند، وقتی به عنوان بخت‌آور بیرون می‌رود، صورتش را جز چشمانش می‌پوشاند. اما با این حال، با انواع آزارها روبه‌رو می‌شود؛ از همسایه‌ها، پسرهای ولگرد منطقه و حتی دکانداران. بختیار زندگی آزاد و خوبی دارد، اما بخت‌آور محدود و سرکوب می‌شود.
او تأمل می‌کند: وقتی بدون حجاب و روپوش، آزاد و راحت از خانه بیرون می‌رود، کسی به او کاری ندارد و نگاه بدی به او نمی‌اندازد، چون او بختیار است، مرد. اما وقتی با پوشاندن بدن و صورتش و با احتیاط کامل برای درس خواندن بیرون می‌رود، با هر نوع آزاری روبه‌رو می‌شود، به دلیلی بسیار ساده: چون بخت‌آور است، زن. این سریال به همین منوال ادامه دارد تا روزی که بخت‌آور توسط پلیس دستگیر و هویتش فاش می‌شود. او در جهان آوازه‌ای برپا می‌کند و برای حقوقش می‌جنگد.
چیزی که برایم تأمل‌برانگیز بود این است: آیا فرقی میان بختیار و بخت‌آور وجود دارد؟ مگر هر دو انسان نیستند؟ چرا باید فقط به خاطر زن بودن، دختر بودن، و ساده‌تر از همه، نوعی از انسان بودن، جرم شمرده شویم؟
جواب این سؤالم را هر روز پیدا می‌کنم: نه، ما جرم نیستیم و نمی‌خواهیم مجرمانی بی‌گناه باشیم. می‌خواهم یک‌بار برای همیشه به این سؤال‌ها پاسخ دهم و به رویاهایم دست یابم.
بله، دیگر نمی‌خواهیم تفاوتی میان «بخت‌آور» و «بختیار» وجود داشته باشد، چون «بختیار» اقبال و بخت را با خود به همراه دارد، اما «بخت‌آور» با خود اقبال، بخت و نیکویی می‌آورد.
A while ago, I watched a Pakistani series named after its main character: Bakhtawar.
Bakhtawar tells the story of a girl from a village in Pakistan. Her addicted father forces her older sister into marrying an elderly man to settle his debts. As she departs, her sister shares words with Bakhtawar that transform her life. Determined to break free from the shackles of limitation, Bakhtawar works tirelessly to pursue her education and liberate both herself and her mother. However, after some time, she is coerced into marrying her cousin. Refusing to accept this fate, she takes the money she has saved and, under the cover of night, flees the village with her mother, heading to Pakistan’s largest city, Karachi, in pursuit of education and a better life. Yet, upon arriving in Karachi, she encounters malicious men who view her, as a girl, with dehumanizing eyes. They refuse to rent a house to her and her mother because they lack a male companion—a so-called protector or guardian. While trying to secure a place to live, Bakhtawar tells a lie that alters her destiny: she claims she has a brother named Bakhtiar, who will join them in two days from another city. With this ruse, she rents a house, only to discover on the first night that the landlord has taken a 16-year-old girl as a bride in exchange for her father’s debts. Seeing this girl reminds Bakhtawar of her own sister, who was forced into a similar marriage with an old man. That same day, Bakhtawar cuts her hair short in a boyish style, dons male clothing, and steps out as Bakhtiar, seeing the world through a new lens—not as Bakhtawar.
As Bakhtiar, she is shielded from the harassing gazes of men. She feels free, able to walk comfortably and explore the market. She says, “Today, I see the world from a different perspective, through someone else’s eyes—Bakhtiar’s.” She finds part-time work and lives as Bakhtiar, even attending university, but returns home as Bakhtawar. To ensure no one realizes that Bakhtiar and Bakhtawar are the same person, she covers her face—save for her eyes—whenever she steps out as Bakhtawar. Despite this, she faces all manner of harassment from neighbors, local delinquents, and even shopkeepers. Bakhtiar enjoys a free and fulfilling life, while Bakhtawar remains confined and oppressed.
She reflects: when she leaves the house without a veil or cover, free and at ease, no one bothers her or casts a leering glance—because she is Bakhtiar, a man. But when she steps out fully covered, with utmost caution, to pursue her studies, she encounters every form of harassment for one simple reason: she is Bakhtawar, a woman. The series continues in this vein until the day Bakhtawar is caught by the police, and her true identity is revealed. Her story gains worldwide attention as she fights for her rights.
What struck me as thought-provoking was this: Is there truly a difference between Bakhtiar and Bakhtawar? Aren’t they both human? Why should being a woman, a girl—or, more simply, a type of human—be considered a crime?
I find the answer to these questions every day: No, we are not criminals, nor do we wish to be innocent culprits. I want to answer these questions once and for all and achieve my dreams.
Yes, we no longer want there to be a divide between Bakhtawar and Bakhtiar. For while Bakhtiar brings fortune and luck, Bakhtawar carries fortune, luck, and goodness.
Comments